De reis naar Berlijn gaat voorspoedig. Opnieuw door een wit landschap. Naarmate we de Duitse hoofdstad naderen wordt het kouder. De kachel in de auto moet omhoog. Landklimaat.
We rijden met gemak naar Nick en Mick, twee vrienden van Ronald. Ze wonen in een prachtig appartement in Neuköln. Via twitter en facebook maken we meteen een afspraak met Rutger (van About) en Allert (geluidstechnicus van T-Raumschmiere en ook regelmatig voor Solo) voor de avond. In Madonna Bar komt ook Thomas Azier binnen, leuk! Thomas woont nu zo'n anderhalf jaar in Berlijn. Ik ken hem uit Leeuwarden, waar hij student was aan de Academie voor Popcultuur. Hij ontwikkelt zich op een zeer inspirerende manier.
De kroeg is warm en de gesprekken zijn fijn. De stad zit erin. Het wordt niet heel laat, maar ook niet vroeg, wel wordt het koud.
Op dinsdag heb ik een gesprek met een Nederlandse boeker die vanuit Berlijn werkt. We hebben afgesproken in Wohnzimmer midden in Prenzlauerberg. Vannacht was het min 20 en dat voel je overdag ook. We spreken over een tour na de zomer. Ja Duitsland bevalt me, zodat ik er graag meer wil spelen.
De middag vul ik met een ondergrondse tour. Het museum Berliner Unterwelten bevindt zich onder U-Bahn Gesundbrunnen. Ik had een tip gekregen en die tip valt goed uit. (dank je wel Vincent!) In de tweede wereldoorlog werden er schuilkelders gebouwd in de voormalige omkleedruimten van U-Bahn bouwers. Het is een benauwde plek, zeker als je bedenkt dat er soms wel 3000 mensen in een ruimte, die gebouwd was voor 1400, verbleven. Met maar 3 heren- en 6 vrouwentoiletten. Die niet toilet mochten heten, want een Frans woord! Zo mocht het Engelse WC ook niet. Dus heette het Abort...
De verf die men op de muur schilderde nam licht op en gaf licht af. Zo sterk zelfs dat als het licht uit was je een krant kon lezen. De verf was zwaar giftig, want zat vol met zware metalen. En dat is nog steeds zo. Het geeft niet zoveel licht meer als vroeger, maar het werkt nog steeds, 60 jaar na dato!
's Avonds spelen we in Intersoup onze laatste optreden. Het is bijna voorbij. De zaal is vooral gevuld met Nederlanders. Bij het laatste nummer van Tududuh voel ik dat het bijna over is. Ben blij dat het zo goed ging, maar voel pijn vanwege het feit dat het einde nadert. Ik speel goed, maar ik merk dat mijn verhalen, bij de introductie van de songs, minder goed gaan. Zou dat iets met de Nederlanders te maken hebben? Misschien.
We drinken nog wat. Op weg terug naar het appartement stap ik uit, na goedkeuring en lichte druk van Ronald en Rutger, om nog wat te gaan drinken op Oranienstrasse. Het is 7 uur 's ochtends als ik de kroeg uit kom, de vrieskou in. Ja dat kan in Berlijn, een doodgewone dinsdagavond. Ik ga nog een ontbijtje halen op Alexanderplatz. De U-Bahn is vol met mensen die net opgestaan zijn, op weg naar werk en school. Toch voel ik me goed het is hier fantastisch.
Thuis gekomen "slaap-droom" ik een paar uurtjes. Slaap is overschat. Als we boodschappen voor een dank-je-wel maaltijd voor Nick, Gemma (zijn vriendin) en Mick halen, begint het te sneeuwen. Mooi..., er daalt een rust over Berlijn.
De laatste avond breng ik op de bank door, want een week optreden in Duitsland (en in mindere mate drinken en roken) en een nacht doorhalen hebben me toch geraakt. Ik ben uitgeput. Ja, het was prachtig.
Dank je wel Ronald, Mick en Nick (Berlijn), Beate (Göttingen), Paco en Anja (Hamburg), Stefan en Steven (Haldern).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten