Living and recording in Berlin

Moving to Berlin seemed like a big thing some time ago. It was not. For a month now, I've been living in Neukölln and feel at home.
This is Solo, the cd especially made for Germany is due out in January. The press is offered the record for review, around now. And I'm exited to be able to play some shows next month.
In Berlin I'm preparing for these concerts. Practicing my German and getting the feel of the country. Another opportunity that arose making plans for my stay, was recording in Andere Baustelle, the recording studio of Einstürzende Neubauten. Getting a visit of my good friend a balladeer I asked him to join me in writing songs together. And we do! More experimental than we've ever done. Drone like music. Single chords songs. Really, really amazing stuff!
By the way Marinus (a balladeer) is playing a Livingroom show tomorrow night. Check here: here.

This is Solo 07-01-2011

Hij is af: Solo - This is Solo. Op het moment wordt de cd gedrukt, om in november in Duitsland uit te komen. Prachtige hoes en een rits mooie songs uit de Solo catalogus.

It's finished: Solo - This is Solo. In a weeks time the cd will be printed and on its way to press and shops in Germany. A lovely cd, with Solo's best songs up to now.



You'll hear:

Songs and sounds
Mind
The rules
Hit me with a kiss
Prayer for the gun
Silence falls
Right here (original version)*
Opportunities
Onandon
Come back to me
Better man (acoustic version)
Love always hopes
Save me
Lost weekend
Drunken bed
Boys (Summertime love)

*previously unreleased

Goeie recensie over nieuw werk

Na de opnamen van een week geleden was het tijd om het nieuwe werk eens live te proberen. Dat mocht in het voorprogramma van mijn held, Damien Jurado, in Ekko.
Het viel niet tegen. Sterker nog ik was gebrand op spelen. Getuige de volgende recensie kwam het over.

Michiel Flamman, alias Solo en bovendien Jurado-fan, heeft zichzelf in het voorprogramma ‘gearrangeerd’, zo laat hij zich ontvallen tijdens zijn set. Het Jurado-liedje ‘Abiline’ komt met regelmaat terug op Flammans setlists, maar vanavond speelt hij in een akoestische set louter eigen werk. En dan vooral met nieuw materiaal, afkomstig van het begin 2011 te verschijnen album.

De nieuwe songs liggen in het verlengde van eerder Solo-werk. Ze steken op het eerste gehoor wat eenvoudiger in elkaar dan die van het laatste album Before We Part. Dat is winst. Flammans feilloze gevoel voor een spannende opbouw en een goed werkende melodie komt zo op een prachtige manier tot zijn recht. Na de soms wat steriele afgemetenheid van eerder livewerk is er nu ruimte voor rafelrandjes. Flamman geselt zijn licht ontstemde gitaar als nooit tevoren in een rootsy song als ‘Beggar’ en hij laat zich niet ontmoedigen door een gemiste noot. Het klinkt geïnspireerd en veelbelovend. Laat die plaat maar doorkomen. Flamman belooft na zijn geplande Duitse tour snel in EKKO terug te keren met een band.

Overgenomen van http://3voor12.vpro.nl/artikelen/artikel/43958194

Zomer en najaar 2010

Achter je beeldscherm is er een wereld die doordraait. Solo ligt in zijn geheel niet stil, ook al lijkt er niet veel te gebeuren. Op het moment wordt de laatste hand gelegd aan de eerste release van Solo in Duitsland. Een cd met het beste werk van de eerste drie platen die uitkomt in november. Een uitgave met wat bijzondere tracks. Zo staat de versie van Boys (Summertime love), zoals opgenomen voor Claudia's vakantie bandje en de originele (een andere versie) van Right here op de cd.

Voor het project Zingende Beelden maakt Michiel melodieën en muziek bij teksten van oa Gérard van Kalmthout en Paul Feld. Deze gezongen monologen worden uitgevoerd op 29 augustus, 5 september en 11 september.

In de zomer staan er enkele optredens in gepland. Op 27 augustus treedt Solo op op het Flachland festival te Berlijn.
14 september opent Solo in Ekko (Utrecht) voor zijn grote held Damien Jurado. 18 september speelt hij in Essen (D) op Brachen Siedlung ism De Wintertuin. Dit wordt de week erop op 24 september herhaald in Duisburg (D). Dit alles is een opmaat voor de tour die in november en december volgt in Duitsland.



Ondertussen lopen de opnamen door van de nieuwe Solo die in begin 2011 bij Excelsior Recordings zal verschijnen. Luister naar de invloeden voor die nieuwe Solo op Spotify account MichielFlamman.

Bochten (1e blog over Solo in Brazilie)

Brazilië, 4 april 2010

Je kunt je afvragen in welke bochten je je moet wringen om te bereiken wat je wilt. Afsnijden lijkt de snelste. Dat is ook zo. Sven Kramer reed de snelste tijd van de 10 kilometer op Olympische Spelen in Vancouver. Maar als je naar Brazilië gaat en specifiek Itacáre, dan ben je gedoemd de buitenbocht te nemen.
Op zaterdagmiddag vetrokken Maarten en ik met de trein naar Schiphol om daar Jesse te ontmoeten bij vetrekhal 2. Dat was om 15.43. Het regende en we kwamen beiden met natte schoenen aan op perron 9. Nu is het 35 uur later en we hebben meer dan de halve wereld gezien (vanuit de luch) en lopen op slippers.

Goedkope tickets komen tegen een prijs en dat blijkt er een van afstand te zijn. Want wie zou bedenken dat om in het paradijs te komen je naar Rome vliegen moet, om kwart voor 5 ’s ochtends in Sao Paulo zal arriveren, je met een twee uur durende vlucht door naar Salvador gaat en je dan nog eens 6 uur in een busje over etterlijke hobbels en minstens 300 drempels moet laten vervoeren, om 28 uur na vertrek, in Itacáre aan te komen. Vooral als je bedenk dat je al twee keer over die idyllische plek bent gevlogen. Het moderne reizen heeft zo zijn voor- en nadelen.

Maar is het het waard? Ja dat is het. Vliegen is een tijdmachine, je weet niet wat je onderweg mist, het bestaat eigenlijk niet. Ja, er is iets met een film op een klein schermpje, je slaapt wat, merkt elke beweging van buurman of -vrouw en eet uit een zilverfoliebakje, lauw eten. Hoe anders is de aankomst op Salvador Airport. Een schitterend futuristisch gebouw en, voor iedereen die al eens naar de tropen vloog, de herkenbare klap van warmte en vochtigheid bij het verlaten van het toestel. Daarna volgt een reis via dorpjes, langs mooie mensen, door adembenemend Atlantisch oerwoud en scherpe bochten, die hortend en stotend genomen worden. Tel daarbij de levensbedreigende inhaalmanoeuvres en het beeld is compleet. Onze, nog immer, naamloze chauffeur en diens vriendin, namen ons mee op deze trip. Prachtig. We zijn ergens anders dan in Nederland, dat is duidelijk.

Itacáre is mooi, paradijselijk. De stranden vooral. 30 man in de branding surfend, om tien voor 6, vijf minuten voor zonsondergang. De hoofdstraat is toeristisch, te toeristisch, maar de sfeer is gemoedelijk en de Caparinhas smaken goed. Net als de sigaretten waarvan we er onderling minstens 40 ophebben. Morgen wacht de zee en de opname apparatuur.

Vergeten ben ik dan nog de lekkere lunch en het paasfeest dat uitbundig en met hele harde muziek gevierd werd. Het hanengevecht in onze achtertuin, de muziek die nu begint op 40 meter afstand, het ijskoude bier en het fantastische boek (Nick Kent’s - Apathy for the devil) dat ik in het vliegtuig las.

Prayer for the gun LIVE!

Afgelopen weekend speelden Reyn en Solo samen een optreden. Het laatste nummer van de set was Prayer For The Gun, na 3 jaar eindelijk weer eens live te horen. Het is een prachtige versie geworden. En nu ook hier te zien en horen.

Soundabout over Solo online

Soundabout is een project over Steden, muziek en mensen. Denk bij die laatste vooral aan muzikanten. Een aantal maanden geleden, voor de winter, namen ze een Soundabout op met Michiel van Solo. Deze is nu als eerste online gekomen.

Kijk hier voor deze reportage van Anne Broekman en Gerben Schmidt.

Concert 22 maart verplaatst

Het optreden in de Dwaze Zaken van 22 maart gaat een nieuwe datum krijgen. Dit concert gaat nu niet door. De 21ste maart speelt Reyn nog steeds "tegen" Solo in Hoorn. Dus wie weet tot dan!

2 maal in Amsterdam en 1 keer Hoorn

In maart speelt Solo twee keer in Amsterdam.
De 6e maart in samenwerking met De Wintertuin in Perdu. De voorstelling met dichters en muziek heet Nu u!
Op 22 maart is er een concert in Dwaze Zaken. De twee optredens zijn zeer verschillend. In Perdu draait het om poëzie en speel ik twee gedichten die ik op muziek heb gezet. Terwijl in Dwaze Zaken veel nieuw repertoire zal langskomen.

Daarnaast zal Michiel 21 maart een "gevecht" met Reyn Ouwehand aangaan. Reyn is producer (hij produceerde voor Solo, Selection), maar ook een zeer getalenteerd muzikant. Hij organiseert avonden in Huis Verloren te Hoorn. Daar speelt hij onder de naam "Reyn vs ...." met muzikanten nieuwe uitvoeringen van bestaande nummers. Deze keer is Solo de gelukkige! Het wordt vast heel bijzonder.

De kou en warmte van Duitsland

Op de ochtend van ons vertrek naar Berlijn, worden we door Paco gefeteerd op ei met spek en een heerlijk broodje knoflook, tomaat en speciale (van zijn vader uit Spanje gekregen) olijfolie. Wederom toont hij zijn gastvrijheid.

De reis naar Berlijn gaat voorspoedig. Opnieuw door een wit landschap. Naarmate we de Duitse hoofdstad naderen wordt het kouder. De kachel in de auto moet omhoog. Landklimaat.
We rijden met gemak naar Nick en Mick, twee vrienden van Ronald. Ze wonen in een prachtig appartement in Neuköln. Via twitter en facebook maken we meteen een afspraak met Rutger (van About) en Allert (geluidstechnicus van T-Raumschmiere en ook regelmatig voor Solo) voor de avond. In Madonna Bar komt ook Thomas Azier binnen, leuk! Thomas woont nu zo'n anderhalf jaar in Berlijn. Ik ken hem uit Leeuwarden, waar hij student was aan de Academie voor Popcultuur. Hij ontwikkelt zich op een zeer inspirerende manier.
De kroeg is warm en de gesprekken zijn fijn. De stad zit erin. Het wordt niet heel laat, maar ook niet vroeg, wel wordt het koud.

Op dinsdag heb ik een gesprek met een Nederlandse boeker die vanuit Berlijn werkt. We hebben afgesproken in Wohnzimmer midden in Prenzlauerberg. Vannacht was het min 20 en dat voel je overdag ook. We spreken over een tour na de zomer. Ja Duitsland bevalt me, zodat ik er graag meer wil spelen.
De middag vul ik met een ondergrondse tour. Het museum Berliner Unterwelten bevindt zich onder U-Bahn Gesundbrunnen. Ik had een tip gekregen en die tip valt goed uit. (dank je wel Vincent!) In de tweede wereldoorlog werden er schuilkelders gebouwd in de voormalige omkleedruimten van U-Bahn bouwers. Het is een benauwde plek, zeker als je bedenkt dat er soms wel 3000 mensen in een ruimte, die gebouwd was voor 1400, verbleven. Met maar 3 heren- en 6 vrouwentoiletten. Die niet toilet mochten heten, want een Frans woord! Zo mocht het Engelse WC ook niet. Dus heette het Abort...


De verf die men op de muur schilderde nam licht op en gaf licht af. Zo sterk zelfs dat als het licht uit was je een krant kon lezen. De verf was zwaar giftig, want zat vol met zware metalen. En dat is nog steeds zo. Het geeft niet zoveel licht meer als vroeger, maar het werkt nog steeds, 60 jaar na dato!

's Avonds spelen we in Intersoup onze laatste optreden. Het is bijna voorbij. De zaal is vooral gevuld met Nederlanders. Bij het laatste nummer van Tududuh voel ik dat het bijna over is. Ben blij dat het zo goed ging, maar voel pijn vanwege het feit dat het einde nadert. Ik speel goed, maar ik merk dat mijn verhalen, bij de introductie van de songs, minder goed gaan. Zou dat iets met de Nederlanders te maken hebben? Misschien.
We drinken nog wat. Op weg terug naar het appartement stap ik uit, na goedkeuring en lichte druk van Ronald en Rutger, om nog wat te gaan drinken op Oranienstrasse. Het is 7 uur 's ochtends als ik de kroeg uit kom, de vrieskou in. Ja dat kan in Berlijn, een doodgewone dinsdagavond. Ik ga nog een ontbijtje halen op Alexanderplatz. De U-Bahn is vol met mensen die net opgestaan zijn, op weg naar werk en school. Toch voel ik me goed het is hier fantastisch.



Thuis gekomen "slaap-droom" ik een paar uurtjes. Slaap is overschat. Als we boodschappen voor een dank-je-wel maaltijd voor Nick, Gemma (zijn vriendin) en Mick halen, begint het te sneeuwen. Mooi..., er daalt een rust over Berlijn.
De laatste avond breng ik op de bank door, want een week optreden in Duitsland (en in mindere mate drinken en roken) en een nacht doorhalen hebben me toch geraakt. Ik ben uitgeput. Ja, het was prachtig.

Dank je wel Ronald, Mick en Nick (Berlijn), Beate (Göttingen), Paco en Anja (Hamburg), Stefan en Steven (Haldern).

Tour de force? Nee niet echt.

Nee het is niet moeilijk Duitsland te touren. Het publiek is vriendelijk en luistert. De uitbaters van kroegen behulpzaam.

De 21ste begonnen we in Haldern. Voor veel Nederlanders is het plaatsje vlak over de grens bekent van het Haldern Pop Festival. In een grijs verleden bleek ik er al eens geweest. (Daar kwam ik pas achter toen we in 2006 er zelf moesten spelen.) Het was in 1992 dat ik er was met An Emotional Fish. In die tijd volgde ik de band, die ik in Ierland had leren kennen. Hun Celebrate was super en de optredens eindigde altijd met het publiek op het podium. Maar dit is allemaal achtergrond info.
Tududuh en ik mochten ons tourtje door Duitsland beginnen in de Haldern Pop Bar. Meteen raak, want volle bak. Ik ben nog niet heel goed, een beetje "rusty". Het mooiste wat we verbleven is het hotel waar we slapen, dat eigenlijk gesloten is. Een heel huis voor ons alleen, want de uitbaters zijn ook nog eens op vakantie. We spelen een heel slecht potje schaak.

Op vrijdag rijden we naar Göttingen, daar was ik al van de zomer, op tour met Songs & Whispers. Beate de eigenaresse wacht ons op bij de bar. Ze wist niet zeker of we zouden komen zegt ze. Maar natuurlijk ik wil een optreden in Blooming Bar niet missen. Ons eten wordt verzorgd in het restaurant van haar man. Grieks eten we, met zoals vaak bij een griek, te veel vlees. Het smaakt goed en wederom voelt Duitsland als een warm bad, Het optreden gaat goed. Beter dan in Haldern nog. Het is niet stampvol, maar het publiek luistert en lacht. Na de show koopt zelfs de man die het hele concert met zijn rug naar me toe heeft gezeten een cd. En ik maar denken dat ie er niks aan vond.
Op de vloer van de woonkamer van Beate kan ik moeilijk slaap vatten. Het is koud, en die kou komt door het luchtbed heen. Ik droom veel Duits en zing in mijn hoofd de liedjes van vanavond nog een keer of 3.

De volgende dag stappen we om 12 uur, met speciaal voor ons klaargemaakte lunch in de auto. Drie uur rijden naar Hamburg. Er ligt nog enorm veel sneeuw in Duitsland en het wordt rijdend naar het noorden steeds kouder. Gelukkig is bij aankomst in Hamburg de schoonmaakster en moeder van de eigenaresse van de Hasenschaukel in de bar. We kunnen onze gitaren binnen zetten. Daarna gaan we een stukje glijden, want lopen is lastig met zoveel ijs op straat. De Elbe ligt vol met schotsen, een prachtig gezicht. We gaan drie keer langs bij de Hasenschaukel, maar Anja is er nimmer. Elke keer gaan we maar weer de Reeperbahn op om wat te drinken. Zoals ook in de Rauchkneipe om de hoek. Dronken St. Pauli fans en een dikke blauwe walm vullen de ruimte. Het bier smaakt.
Om 19 uur is Anja er dan eindelijk. De kroeg ziet er heel tof uit. Met tegels tot op het plafond, maar de uitstraling is goed. Het geluid blijkt bij de soundcheck ook super. Het hoeft niet hard en ik maak me op voor een mooie avond. Ronald (Tududuh) gaat steeds beter spelen en makkelijker met het publiek om. Mooi om te zien. Het loopt daarbij ook nog eens lekker vol.


Na het optreden blijven we hangen in de kroeg. Tot een uurtje of 4. Ronald heeft aanspraak en ik ga met de spullen in de auto op weg naar het appartement waar we slapen. Om 5 uur heb ik alle gitaren, randapparatuur en onze tassen naarboven gesjouwd. Als ik de deur opendoe komt er een enorme wietlucht naar buiten. Hier wordt gekweekt denk ik. Maar op onze kamer (drie bij drie geheel gevuld met matrassen) ruik je niks.
Zondagmiddag als we eindelijk uit bed zijn, ontmoetten we Paco. Een Spanjaard die naar Hamburg gekomen is om duits te leren. Hij is erg goed gezelschap en een nog betere gastheer. We krijgen biertjes, we kletsen en we roken. We lachen veel en daarna nog meer.

Als het voor ons etenstijd is lopen we richting Schulterblatt. Onderweg komen we langs de Knust. Het is er druk, maar wij zijn op weg naar voedsel en glibberen verder. Na een goed maal, komen we op de terugweg langs een kroeg die er heel leuk uitziet. Ik piek naar binnen. Het ziet er gezellig uit er staan kaarsen op de tafel. En één tafel is helemaal prachtig, hij staat in brand! De menukaart en wat flyers doen het goed. Ik ren naar de ingang, waar een vrouw een sigaret rookt, ze heeft niet meteen door dat ik het over het vuur binnen heb, dus gaan we zelf ook maar naar binnen. Het is snel geblust en dan kunnen we gaan tafelvoetballen, want de tafel lonkt meteen. 5 potjes en twee bier voordat we verder gaan.
Wederom lopen we langs de Knust. Hé er staat een nightliner. O dan zal er vast een band zijn. Via de "backstage door" lopen we naar binnen. Daar hangt de agenda. Waaaat?!? Ian Brown speelt. Beter gezegd speelde. Dit meen je niet. Ian Brown gemist.
Maar op de foto willen we. Echt wel! En dus wachten we bij de kleedkamerdeur. Nee we zijn geen groupies. Twee keer lopen we binnnen, maar we moeten wachten zegt een roadie met een zak wiet. Oke, biertje dan maar? Dan moet de man naar de WC en wij staan daar. En "we came all the way from Holland to see the show", does the trick. Eerst Ronald en dan ik.
Ian Brown is een legende. Speelde in The Stone Roses en later als zichzelf. Ik ben trots op met 'm op de foto te zijn gezet.

We lachen (giebelen) de hele weg naar het appartement. Hoe gaaf is het om deze man te ontmoetten. Ik ga met een smile van hier tot gunder mijn slaapzak in.

Ondertussen in Duitsland

Samen met Tududuh ben ik op tour in Duitsland. Een korte reeks optredens, maar leuk is het. Ronald schrijft over "onze" ervaringen op zijn BLOG.

Check!

Woensdag een huiskameroptreden in Tiel

Het nieuwe jaar begint met een kort bericht. Sinds december liggen 5 nieuw opgenomen nummers klaar. En jawel, daar laat ik binnenkort wat van horen.
Maar voor nu wil ik jullie even wijzen op een huiskameroptreden dat aanstaande woensdag plaatsvindt in Tiel. Er zijn nog enkele kaarten. Mocht je willen komen stuur dan een mailtje naar binnenuit@live.nl.

Wie weet tot dan!